Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΝΟΝΤΑΙ

Καθώς πλησιάζει η ανακοίνωση νέων μέτρων, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει περαιτέρω περικοπές, δυσμενέστερες συνθήκες εργασίας κλπ, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επιχειρεί να μπει μπροστά στις επερχόμενες κινητοποιήσεις. Στόχος όλης αυτής της προσπάθειας δεν είναι άλλος από την απονεύρωση των αγώνων, τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και εν τέλει τη διαχείριση της ήττας. Μιας ήττας που δεν θα την αποφύγουμε με αυτούς να παίρνουν τις αποφάσεις. Η απαξίωση όλων μας και η απονοηματοδότηση όρων όπως Γενική Συνέλευση, συλλογικός αγώνας κλπ, προδιαγράφουν το μέλλον των κινητοποιήσεών που θα γίνουν. Με τους εργαζόμενους απλούς παρατηρητές να τρωγόμαστε μεταξύ μας.
Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων αξίζουν...  ιδιαίτερης προσοχής για να μπορέσουμε να βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα. Καταρχήν η Γενική Συνέλευση που καλέστηκε για το Σάββατο 1η Σεπτέμβρη, οι διάφορες διαβουλεύσεις εντός ΔΣ και οι ενδοοικογενειακοί καυγάδες στην παράταξη Ενιαίο μη Κομματικό ψηφοδέλτιο και τέλος η κοι νή συγκέντρωση-συνάντηση (πάντως όχι συνέλευση) των σωματείων της ΣΤΑΣΥ. Ας τα πάρουμε ένα-ένα όμως.
Η Γενική Συνέλευση του προηγούμενου Σαββάτου απέδειξε περίτρανα ότι το ΔΣ δεν θέλει τη συμμετοχή των εργαζομένων. Το αποτέλεσμα ήταν η εξαιρετικά μικρή παρουσία εργαζομένων. Από την αρχή και με την ανακοίνωση που έστειλε προδιάθεσε τον κόσμο ότι το μόνο που ζητάει είναι εν λευκώ εξουσιοδότηση. Σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας είπαμε ξεκάθαρα ότι η όποια εξουσιοδότηση εν λευκώ είναι καταδικασμένη να αποτύχει όπως έγινε και στο παρελθόν. Το γεγονός ότι ζητήθηκε από τους συναδέλφους να δώσουν εξουσιοδότηση πριν καν μιλήσει ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος, αποδεικνύει πως για τους εργατοπατέρες τόσο οι Γενικές Συνελεύσεις όσο και οι εργαζόμενοι στο σύνολό τους έχουν καθαρά και αποκλειστικά διακοσμητικό ρόλο! Αν μη τι άλλο μετά και από αυτό αποδεικνύεται ότι το ΔΣ φοβάται. Φοβάται ότι οι εργαζόμενοι θα αποφασίσουν κάποια στιγμή να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Φοβάται ότι θα καταλάβουν οι εργαζόμενοι πως το κλασικό μοντέλο του συνδικαλισμού που αντιπροσωπεύει το ΔΣ είναι αποτυχημένο και μόνο η αυτοοργάνωση θα μπορέσει να τους δώσει μια πραγματική ελπίδα. Αυτός ο φόβος είναι που τους οδηγεί σε σπασμωδικές κινήσεις. Όπως πχ η επίθεση εναντίον μας καλλιεργώντας μια γενικόλογη κινδυνολογία περί διασπαστών της Γενικής Συνέλευσης με αποκορύφωμα το σχόλιο του εκλεγμένου μέλους και έφορου του ΔΣ Θανάση Παπασωτηρίου. Ο εν λόγω κύριος μας αποκαλεί διασπαστές και πουθενάδες και άλλα ειρωνικά σχόλια που δεν μας αγγίζουν, άλλωστε ο καθένας μπορεί να μας κρίνει από τις τοποθετήσεις μας και τη στάση μας στους αγώνες. Το να μας κατηγορεί όμως με ιδιαίτερα ειρωνικό ύφος ότι ζητάμε επίμονα να γίνονται σωστά και με την μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων οι Γενικές Συνελεύσεις, δείχνει πως αντιλαμβάνεται ο ίδιος τον συνδικαλισμό και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.
Από κει και πέρα κατά την διάρκεια της εβδομάδας γίναμε κοινωνοί μιας κατάστασης που έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν και καταντάει επικίνδυνα συνηθισμένο. Μιλάμε για την ολόπλευρη επίθεση που δέχτηκε η γραμματέας του ΔΣ Αρετή Κοκόρου λόγω μιας ανακοίνωσης που έβγαλε μετά την συνέλευση. Δεν θα μπούμε στην διαδικασία να κρίνουμε πολιτικά τις απόψεις της έστω κι αν διαφωνούμε σε αρκετά σημεία, αυτό που έχει σημασία είναι ότι για άλλη μια φορά όποιος διαφωνεί με την άρχουσα άποψη δέχεται επιθέσεις από παντού. Το είχαμε επισημάνει και σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας και συγκεκριμένα όταν διαφώνησε η ΟΠΕ με το κοινό ψηφοδέλτιο ότι η λογική του λυντσαρίσματος είναι άκρως επικίνδυνη και εν τέλει γίνεται φασιστική. Πόσο μάλλον όταν κάποιο μέλος του ΔΣ δέχεται επίθεση ακόμα και από υποτιθέμενους συντρόφους-συνοδοιπόρους της δίνοντας το πάτημα σε ανθρώπους που έχουν προσωπικές κόντρες μαζί της να βγάλουν όση χολή μπορούν. Τέτοιους συνεργάτες ας τους χαίρονται εκεί στο ΔΣ.
Πάμε τέλος και στα τρία Σίγμα του Τιτάνια (Συγκέντρωση – Συνάντηση – Συζήτηση πάντως όχι Συνέλευση). Τελικά αυτό το ξενοδοχείο είναι καταδικασμένο να φιλοξενεί τα χειρότερα θεατρικά μονόπρακτα. Άλλωστε μόνο έτσι θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα αγωνιστικά λογύδρια των διάφορων συνδικαλιστών που στην προσπάθεια τους να γαντζωθούν στην καρέκλα τους εξαπατούν τους εργαζόμενους με κουβέντες δήθεν επαναστατικές αλλά στην ουσία καθαρά γραφειοκρατικές και συντεχνιακές. Όταν μάλιστα τους ακούσαμε να επικαλούνται τη «βοήθεια» της ΓΣΕΕ βάλαμε τα γέλια και αποχωρήσαμε αηδιασμένοι. Εμείς όμως θέλουμε να εστιάσουμε σε 2-3 σημεία ξέχωρα των γραφειοκρατών.
Το 1ο είναι πως για άλλη μια φορά ακούσαμε όλους τους συνδικαλιστές να ξεκαθαρίζουν σε όλους τους τόνους πως τα συμβούλια πάνε όλα μαζί ενωμένα. Η ενότητα ακούγεται ωραία σαν λέξη και δίνει ελπίδα για κάτι καλό. Το πρόβλημα είναι από ποιους ειπώνεται και ποιους περιλαμβάνει. Όταν λοιπόν λέγεται από τους ίδιους που έχει ειπωθεί και στο παρελθόν (με τα γνωστά αποτελέσματα) και περιλαμβάνει σωματεία που δημιουργήθηκαν ξεκάθαρα με στόχο τη διάσπαση των εργαζομένων, η προοπτική ενός κοινού αγώνα μας φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα διασπαστικού σωματείου είναι το ΣΗΕΚ που μέχρι χθες ήταν ο χειρότερος εχθρός του ΣΕΛΜΑ και δημιουργήθηκε προκειμένου να παραμείνουν τα απομεινάρια της ΠΑΣΚΕ σε θέση ισχύος και εξουσίας. Τώρα ξαφνικά λοιπόν έγινε ισότιμος συνομιλητής και ισάξιος συναγωνιστής. Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε πόσο “κοινός” θα είναι ο αγώνας αυτός…
Το 2ο σημείο είναι ότι σύμφωνα με την ανακοίνωση-υπενθύμιση που έστειλε το ΔΣ την Τετάρτη λέει χαρακτηριστικά πως υπήρξε συνεννόηση με την διοίκηση και ότι θα ειδοποιηθούν οι άμεσα προϊστάμενοι για να «διευκολύνουν» τους εργαζόμενους να παραστούν στο Τιτάνια. Εύλογα μας προκύπτει η απορία πως γίνεται να εμπλέκεται ο πρόεδρος της εταιρείας σε θέματα σωματειακά των εργαζομένων. Από πού κι ως που οι εργαζόμενοι χρειάζεται να πάρουν άδεια από τους προϊσταμένους τους για να παραστούν σε συνέλευση (όπως ονομαζόταν εκείνη τη στιγμή…) του Σωματείου τους; Αυτό θα γίνεται τώρα; Μήπως για να κάνουμε και καμιά απεργία θα χρειαστούμε την «άδεια» του διευθυντή μας ή του προϊσταμένου μας; Αυτά είναι απαράδεκτα φαινόμενα και δείχνουν ξεκάθαρα πως με «διαπραγματεύσεις», «συζητήσεις» και λοιπά κομπρεμί με διοικήσεις, διευθυντές και υπουργεία μόνο χαμένοι μπορούμε να βγούμε.
Το ζήτημα όμως συνάδελφοι, δεν είναι να απογοητευτούμε από την όντως δύσκολη κατάσταση. Πρέπει να ανασκουμπωθούμε, να πιστέψουμε στους εαυτούς μας και να βγούμε μπροστά. Μόνο αν βγούμε στο δρόμο και συμμετέχουμε στις συνελεύσεις θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι να δώσουμε όλοι μάζι, έναν αγώνα οργανωμένο. Οργανωμένο όμως από τη βάση, από εμάς για εμάς και όχι να αναθέσουμε τα πάντα σε μια χούφτα ξεπερασμένων, ανίκανων και συμβιβασμένων γραφειοκρατών.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 20/9 ΣΤΙΣ 11πμ
ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ
«ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»
taxikometopo@gmail.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου